شیخ محمود شبستری و مسئلۀ کثرت ادیان

سنجش، تأیید یا تکذیب هیچ یک از آرای معطوف به واقعیت کثرت ادیان، همچون حصرگرایی 4شمول گرایی 5 یا کثرت گرایی 6 دینی، که از مهم ترین مباحث دو حوزۀ فلسفۀ دین و کلام جدید به شمارمی آیند، مقصود این نوشتار نیست. بلکه این پژوهش بی هیچ ارزشداوری، تنها در پی تبیین رویکرد یکی ازمتأملان و عارفان شهیر ایرانی اسلامی نسبت به مقولۀ کثرت ادیان است و می کوشد تا پرده از چهرۀ رأیخاص وی دربارۀ این مقولۀ مهم بردارد. هرچند که در حاشیه، به خود مدعای کثر تگرایی و رابطۀ آن باتجارب دینی نیز می پردازد و از منظری پدیدار شناختی، این دو امر را بررسی می کند.شیخ محمود شبستری که از عرفای نامدار ایرانی اسلامی، و از نظریه پردازان عرصۀ اندیشۀ دینی–عرفانی به شمار می آید، محور و منظور این نوشتار است. وی که در ارایۀ آرای مربوط به دین، بر بنیادجهان بینی عرفانی تکیه دارد، کوشیده است تا حاصل تأملات خویش را به هر دو زبان نظم و نثر، و در مطاویآثاری ارجمند اما موجز به ظهور رساند. از وی، همچون برخی دیگر از عرفا، دربارۀ مقولۀ کثرت ادیان نیزرأی و نظری باقی مانده است. قصد این نوشتار پرداختن به رأی واقعی او دربارۀ مسئلۀ تکثر ادیان است، تابدین وسیله شعاعی هرچند کم رنگ، به ویژه دربارۀ آرای معطوف به کثرت ادیان بر اندیشۀ شبستری به طورخاص، و عرفان اسلامی به طور عام بیافکند و رأی شیخ را در این باره بازنماید. نگارنده برآن باور است کهحاصل کار نه تنها به شبستری، که به سایر عارفان اسلامی نیز قابل تعمیم است، زیرا همگی این بزرگان، چنانکه فروتر تبیین خواهیم نمود، از نظر فکری و به ویژه فلسفی، در یک محدودۀ زمانی و تحت سیطرۀ یک نظامو سنت اندیشگانی واحد به سر می برده اند.